Back to normal - de laatste blog

We zijn alweer bijna twee weken verder. Twee weken waarin we een soort thuisvakantie hadden, met een paar dagen winterkamperen en ons (mentaal) voorbereidden op weer terug naar het normale leven. Komende week start ik weer met werken, Nathalie heeft nog twee weken vrij maar toch voelt het als het einde van de eerste fase met Lin in ons gezin in Nederland.

Dit is dan ook de laatste blog die we posten. We hebben met veel plezier geschreven, om jullie op de hoogte te houden, en om voor onszelf helder te houden hoe die eerste fase verlopen is. Veel dank voor al jullie mooie, warme en aanmoedigende reacties. We voelen ons enorm gesteund in onze reis met Lin.

De afgelopen twee weken heeft Lin enorme stappen gezet. Ze kan nu ook met anderen zijn, soms nog wel onder protest, maar dan tijdelijk en daarna de draad toch oppakkend. Ook onze vaste oppas is inmiddels al een tijdje alleen met Mea en Lin geweest. De ene dag gaat wel veel beter en makkelijker dan de andere. Toch hebben we nu voldoende vertrouwen en gewenning om aan het werk te gaan. Voorlopig wel in deeltijd zodat Lin nog volledig thuis kan blijven. Over twee maanden gaat ze dan voor het eerst naar de crèche. 

En intussen? Heel overzichtelijk eigenlijk: net als altijd met kleine kinderen met de middagslaapjes (nog steeds overigens voor iedereen) heb je wat tijd in de ochtend en in de middag om iets te doen maar hebben we niks groots ondernomen. Hadden we ook eigenlijk nog steeds geen behoefte aan. Er zijn nog zoveel basis-dingen die Lin nog voor de eerste keren moet meekrijgen dus we houden het graag heel simpel. Boodschappen doen, bellen blazen op de stoep, wandelingetje naar de speeltuin en weer terug… Ook wat verplichte nummers: tandarts was nog geen succes, in lijn met het ziekenhuis. Klinische omgevingen met vreemde mensen brengen nog niet het beste in Lin naar boven. Zelfs niet na goed voorbeeld van grote zus en papa. Mea wegbrengen naar en ophalen van de crèche gaat wel steeds beter: in het begin begroef ze zich in onze armen bij aanzien van zo’n groep peuters, nu banjert ze al heel onderzoekend de ruimte rond, waarschijnlijk moeten we er komende weken wat extra tijd voor uittrekken omdat mevrouw als we er dan zijn ook niet meer meteen weg wil. Fietsen is nog steeds een favoriet ook. Heel mooi om te zien dat ze ook steeds makkelijker bezoek verwelkomt en mee contact heeft tijdens bezoek. De wereld gaat steeds meer een beetje open voor haar.

En verder zijn we 4 dagen gaan kamperen. Het was met het fantastisch warme en zonnige winterweer een ultieme kans. Om iedereen een plezier te doen wel een kampeerplek op een recreatiepark met dus goed zwembad, binnen- en buitenspeelplaats. Iedereen heeft genoten. Lin deed alles redelijk goed mee. Zwembad was nog meest lastig, waarschijnlijk in China niet zoveel gedaan. Dus daar nog niet heel bewegelijk. Maar goed, ook dat zal ze uiteindelijk wel OK gaan vinden. 

En geleerd dat koffers gaan pakken om te vertrekken bij Lin tot rauwe stress en verdriet leidt. Een lastige twee uur voordat we op weg gingen. De hele straat heeft geweten dat er wat aan de hand was. Waarschijnlijk lijkt het teveel op die momenten toen ze van haar vertrouwde plekken vertrok (moeder, kindertehuis, pleegmoeder) om er niet meer terug te komen. Heel verdrietig hoe diep dat zit. We waren er wel voor gewaarschuwd en niet voor niets. Misschien niet zoveel aan te doen, hopelijk als ze groter is dat we haar dan wat beter kunnen voorbereiden. 

Het kamperen zelf was heel fijn met z’n 6-en met Siebe en Jeppe die ook vakantie hadden en Lin leek snel gewend aan het concept caravan en genoot net als wij van alle ruimte en frisse buiten.

Tja zo hebben we steeds meer huiselijke en normalere “jonge-gezin-verhaaltjes”, een mooi punt om te stoppen. Laat ons weten als je naar aanleiding van onze verhalen vragen hebt , bv als je zelf aspirant adoptieouder bent. De reis om Lin in ons gezin op te nemen is voor ons mede gevormd en voorbereid door alle inzichten en verhalen van anderen, van (ervarings)deskundigen. Waar we kunnen dragen wijzelf graag weer bij aan dat anderen ook zo’n mooie ervaring mogen hebben.

De blog heette “Bringing Lin home” en dat is wat we zo goed als we konden hebben gedaan de afgelopen anderhalve maand. Nu gaan we verder met ons zessen in het reguliere leven.