Halverwege de bubbel

We zijn nu net over de helft van de vier weken die we samen vrij zijn na terugkomst uit China, halverwege onze bubbel, waar aan het einde het werkende leven weer wacht. Het wennen gaat heel goed. Lin lijkt meer en meer de routine en gewoontes hier te begrijpen. En te waarderen, we hebben veel plezier met elkaar, spelen, ravotten of gewoon boekjes lezen en buiten zijn en -spelen. Ze kan hard lachen, grinniken en gniffelen en vindt spelletjes spelen zoals tikkertje en eenvoudig verstoppertje heel leuk. Zie ook filmpje.

Lin zet regelmatig de boel op stelten of jaagt Mea op de kast. Dat laatste is natuurlijk niet de bedoeling maar het goede ervan is dat ze zich in ieder geval zo thuis voelt dat ze bijvoorbeeld toch wel echt bewust recht voor Mea's zicht op de TV gaat staan om reactie uit te lokken, met een uitgestreken smoeltje of soms luid gniffelend. Of Mea's favoriete tas of boekje pakt voor de neus van Mea vandaan. Mea mag dus meteen een tandje bijschakelen en laat ook regelmatig veel protest horen. Eigenlijk best al wel gewoon voor wat je van een peuter - dreumes combinatie verwacht. Mea heeft lekker ook al weer haar eigen dagen en aandacht op de crèche, daar moest natuurlijk ook getrakteerd worden:

De echte basis (eten - drinken - slapen) gaat heel goed. Wel binnenkort 's een diëtist raadplegen over gezonde voeding voor kinderen met dwerggroei. Aangezien ze minder lengtegroei hebben schijnen ze dus ook andere voedingsbalans nodig te hebben. Voor nu zijn we heel blij dat ze zo goed eet en drinkt, en vooral fruit en groente zo kan waarderen. Yoghurt en karnemelk zijn inmiddels ook geliefd dus zuivel gaat ook prima.

Intussen ook eerste kennismaking met normaal Nederlands winterweer:

En een middag in Den Dolder bij Siebe en Jeppe, en dus ook Plumo ontmoet:

Ze maakt goed duidelijk wanneer het niet naar haar zin is. Vooral met buiten lopen is op een heel abrupt moment opeens het muntje op en is ze niet meer in beweging te krijgen (gelukkig zijn de overbekende supermarktscenes tot nu toe uitgebleven met dank aan de winkelwagens).

Grootste uitdaging voor nu blijft de balans in de hechting te vinden. Ik mag nu ook op momenten weg (als ze een goede dag heeft), bv even boodschappen doen gisteren. Duidelijk aangeven, ook dat je terugkomt en dat Lin nu bij Nathalie blijft. Het past allemaal wat je in de boekjes leest over hoe de nieuwe binding verloopt, inclusief de eenkennigheid en verlatingsangst die ze nu laat zien. En dus ook volgens de boekjes haar toch te laten ervaren dat soms papa en soms mama voor je zorgt en bij je is (laat staan onze vaste oppas Anna en straks ook de crèche, gelukkig hebben we nog even…). Bijvoorbeeld morgen zo'n moment als ik in de middag met Jeppe bij een middelbare school op bezoek ga in het kader van aanstaande schoolkeuze. Het is alleen zo sneu dat ze er soms echt zo intens van streek van raakt. Gelukkig gaat het in de dagelijkse dingen al echt een stuk beter en waar nog niet helemaal helpen we een handje ;-):

Ze houdt ook echt niet van onbekenden die iets met haar moeten doen. Bleek ook vandaag in het AMC. Ze moest een soort adoptie-APK ondergaan. Het gesprek was nog OK, maar toen meten, wegen, longen luisteren, voelen, oren en keel kijken etc door de kinderarts was duidelijk niet-OK. Zelfs op de arm niet. Of zoals de dames van achter de balie zeiden: "we hebben al veel van haar gehoord". En toen moest er ook nog een longfoto worden gemaakt en bloed worden geprikt. Gelukkig bij beide voldoende manschappen om te helpen haar in bedwang te houden, een van de bloedprik-laboranten had wijselijk oordoppen in, wij zitten allebei nog met een nare piep in de oren. Doe er nog een ontlastingsonderzoek bij en we weten straks of ze nog rare dingen in haar lijf heeft. En dan is dat deel afgerond.

Resteert de dwerggroei, voorlopig wat meer vervolg dan we verwachtten. Nu wisten we ook niet wat te verwachten dus niet zo raar. Straks eerste fase is vooral diagnostisch, dan gaan een neuroloog, KNO-arts en geneticus vooral kijken wat nu haar situatie is en risico's op complicaties uit te sluiten. Wij dachten eigenlijk meteen bij een orthopeed uit te komen vanwege hoe ze op haar beentjes staat en beweegt maar dat komt dan blijkbaar later. Ze redt zich prima dus niks urgents, ook de trappen gaan goed. Intussen experimenteren we met de kleermaker, de eerste batch van inkorten van mouwen en broekspijpen best aardig gelukt, nu de tweede batch.

Komende week vakantie ook van de jongens, dus dan lekker met z'n zessen een paar dagen de natuur in met het aanstaande fantastisch mooie winterweer.