Midden in de rouw met een dol einde, terwijl een dag op pad in Nanning

Woensdag 23 januari: het lijkt alsof Lin twee dagen in shock is geweest en vandaag zich voor het eerst ten volle realiseert dat ze met onbekenden zit opgescheept. 

Woensdag is een vrije dag voordat morgen de dagtrip naar Yulin op het programma staat. Nathalie had een mooi park gevonden en Michael tipte dat daarnaast het Guangxi museum of nationalities ligt, het "volkenkundig museum" van de provincie Guangxi waar we ons bevinden. Goed idee aangezien Jeppe en Siebe allebei voor school een werkstuk over China gaan maken.

Wij dus naar het museum, ontbijt en reis erheen waren prima. Maar zodra we gebouw binnen gingen had Lin het niet meer naar haar zin, ontroostbaar, hard huilen. Alles geprobeerd, niets hielp. Dinsdagochtend was ook al zo lastig, misschien is dat wel het minder makkelijke deel van de dag.

Intussen hebben Siebe en Jeppe wel materiaal voor het werkstuk verzameld en was het interessant om de verschillende inheemse volkeren van deze regio te zien.

Met een verdrietige Lin door naar het park: Qingxiushan Scenic Area. Een uitgestrekt stadspark met bovenop een steile heuvel uitzicht over een deel van de stad. Lekker naar boven geklommen, Lin in de draagzak, dat vindt ze heel fijn, buiten zijn vindt ze sowieso fijn. Luch daar, een visvijver met een soort tapijt van karpers die gevoerd konden worden. 

Stukje skyline Nanning vanuit de toren in soort panorama-opstelling:

Terug in hotel tot en met avondeten domineerde Lin's verdriet, van gejammer tot hard huilen en wij leken er eigenlijk geen invloed op te hebben, zo zielig voor Lin, en uitputtend voor iedereen. Weinig van het heerlijke eten kunnen genieten en Lin al helemaal niks gegeten. Wel heel fijn dat onze begeleider Michael ervaring heeft en kan bevestigen wat we zelf ook wel weten maar wat je in je hart toch gaat betwijfelen: dit hoort erbij en helaas moet Lin hier nu doorheen. Ook bijzonder hoe goed en lief en geduldig de jongens en ook Mea met Lin en de situatie omgaan. En dat terwijl Mea ook nog 's niet fit is omdat ze toch waterpokken heeft gekregen, nog niet zo heel veel maar wel wat verhoging.

Toen we terugkwamen in het hotel maakten we ons op voor een pittig einde van de avond. Ik legde wat papier in het halletje van de hotelkamer, we hadden begrepen dat dat voor sommige chinese kindjes een uitnodiging is om hun behoefte te doen. Maar Lin ging heel fijn daar zitten en een beetje kletsen en spelen, heel relaxt en mochten anderen ook opeens dichterbij. Beide kleintjes hebben boterham met honing gegeten en zijn met uiteindelijk veel gekeet hun bed in gegaan, vooral Lin leek wat in te halen te hebben, springen, roepen,  (mama papa heeft ze inmiddels al geleerd), uitdagen, in en uit bed. Zo eindigde een moeilijke dag toch heel fijn. En kregen Siebe, Jeppe en Mea alle drie bij het naar bed gaan ook een luide pakkerd.